هر چند وقت یکبار برای چکاب گوش به دکتر مراجععه کنیم؟

چکاپ گوش برای حفظ شنوایی و سلامت کلی مهم است. بیشتر بزرگسالان به صورت روتین نیازی به معاینه سالانه گوش ندارند، مگر اینکه علائمی مانند کاهش شنوایی، درد، وزوز گوش یا مشکلات تعادل داشته باشند. کودکان، افراد بالای 60 سال و کسانی که در معرض صدای بلند قرار دارند ممکن است نیاز به بررسی منظم‌تر توسط پزشک یا شنوایی‌شناس داشته باشند تا مشکلات احتمالی زودتر تشخیص داده شوند.

بیشتر بخوانید: قطره اوتیسپت را با تجویز دکتر فرامرز معماری امتحان کنید؛ راه حلی مؤثر برای عفونت های گوش

جرم گوش

جرم گوش، که از ترشحات غدد موجود در کانال گوش خارجی تشکیل می‌شود، یک ماده طبیعی و مفید است. وظیفه اصلی آن محافظت از پوست حساس مجرای گوش در برابر گرد و غبار، باکتری‌ها و اجسام خارجی است. همچنین، جرم گوش به روان‌سازی مجرای گوش کمک کرده و از خشکی و خارش آن جلوگیری می‌کند. در بیشتر موارد، جرم گوش به طور طبیعی و با حرکات فک هنگام صحبت کردن یا جویدن، به سمت بیرون حرکت کرده و خارج می‌شود. تجمع بیش از حد یا فشرده شدن جرم گوش می‌تواند منجر به علائمی مانند احساس پری در گوش، کاهش شنوایی موقت، وزوز گوش یا حتی درد شود که در این شرایط نیاز به بررسی و خارج کردن آن توسط متخصص وجود دارد.

نحوه آمادگی برای چکاپ

برای آمادگی جهت معاینه گوش، بهتر است اطلاعات کاملی از علائم خود جمع‌آوری کنید. مدت زمان شروع علائم، شدت آن‌ها، عواملی که باعث بهبود یا تشدید می‌شوند و هرگونه تغییر در شنوایی یا تعادل را یادداشت کنید. لیستی از داروهایی که مصرف می‌کنید، شامل داروهای تجویزی و بدون نسخه، مکمل‌ها و ویتامین‌ها را تهیه کنید. سابقه پزشکی خود و خانواده‌تان، به‌ویژه بیماری‌های مرتبط با گوش، شنوایی، سرگیجه یا عفونت‌های مکرر را به خاطر داشته باشید. اگر قبلاً تحت درمان خاصی برای مشکلات گوش قرار گرفته‌اید، جزئیات آن را آماده کنید. از تمیز کردن عمیق گوش با گوش پاک‌کن یا سایر اشیاء قبل از ویزیت خودداری کنید، زیرا ممکن است جرم گوش را به داخل هل داده و معاینه را دشوارتر کند. راحت باشید و تمام سوالات و نگرانی‌های خود را با پزشک در میان بگذارید.

نحوه تمیز کردن گوش

تمیز کردن گوش باید با احتیاط و فقط در قسمت خارجی مجرای گوش انجام شود. بخش خارجی گوش، شامل لاله گوش و دهانه مجرا، را می‌توان با یک پارچه نرم و مرطوب تمیز کرد. نیازی به تلاش برای تمیز کردن عمیق‌تر مجرای گوش نیست، زیرا جرم گوش به طور طبیعی به سمت بیرون حرکت می‌کند. در واقع، تمیز کردن بیش از حد یا استفاده از ابزار نامناسب می‌تواند به گوش آسیب برساند. اگر احساس می‌کنید جرم گوش شما بیش از حد تجمع یافته یا باعث مشکلاتی شده است، هرگز سعی نکنید خودتان آن را با وسایل نوک‌تیز یا گوش پاک‌کن خارج کنید. در این شرایط، بهترین و ایمن‌ترین روش مراجعه به پزشک یا شنوایی‌شناس است تا با استفاده از ابزارهای تخصصی و روش‌های ایمن مانند شستشو یا ساکشن، جرم اضافی را خارج کنند.

بیشتر بخوانید: دکتر فرامرز معماری؛ بهترین متخصص گوش و حلق و بینی برای درمان مشکلات شنوایی

مضرات استفاده از گوش پاکن برای گوش

استفاده از گوش پاک‌کن برای تمیز کردن داخل مجرای گوش بسیار مضر است. برخلاف تصور رایج، گوش پاک‌کن جرم گوش را به بیرون هدایت نمی‌کند، بلکه آن را به عمق بیشتری در مجرای گوش هل می‌دهد. این کار باعث فشرده شدن جرم گوش شده و می‌تواند منجر به انسداد کامل، کاهش شنوایی، درد، وزوز گوش و احساس پری در گوش شود. علاوه بر این، استفاده از گوش پاک‌کن می‌تواند به پوست حساس مجرای گوش آسیب رسانده و باعث خراشیدگی، عفونت یا التهاب شود. در موارد نادر، فشار بیش از حد می‌تواند پرده گوش را سوراخ کرده و عوارض جدی‌تری ایجاد کند. بنابراین، متخصصان گوش و حلق و بینی قویاً توصیه می‌کنند که از وارد کردن هرگونه جسمی، از جمله گوش پاک‌کن، به داخل مجرای گوش خودداری شود.

عفونت گوش خارجی و بهترین روش های درمان آن

عفونت گوش خارجی، که به “گوش شناگر” نیز معروف است، التهاب و عفونت مجرای گوش خارجی است که از پرده گوش تا بیرون امتداد دارد. این عارضه اغلب به دلیل ورود آب به گوش پس از شنا یا دوش گرفتن، یا آسیب دیدن پوست مجرا توسط اجسام خارجی (مانند گوش پاک‌کن) رخ می‌دهد که محیط مناسبی برای رشد باکتری‌ها یا قارچ‌ها فراهم می‌کند. علائم شامل درد شدید در گوش (که با کشیدن لاله گوش تشدید می‌شود)، تورم، قرمزی، خارش، ترشحات چرکی و گاهی کاهش شنوایی موقت است. بهترین روش‌های درمان معمولاً شامل استفاده از قطره‌های گوشی حاوی آنتی‌بیوتیک یا ضد قارچ است که پزشک تجویز می‌کند. تمیز کردن دقیق مجرای گوش توسط پزشک برای برداشتن ترشحات قبل از استفاده از قطره‌ها نیز ضروری است. در موارد شدیدتر، ممکن است نیاز به مصرف آنتی‌بیوتیک خوراکی باشد. خشک نگه داشتن گوش در طول درمان بسیار مهم است.

سرگیجه موضعی پاروکسیمال خوش خیم (BPPV)

سرگیجه موضعی پاروکسیمال خوش‌خیم (BPPV) یکی از شایع‌ترین علل سرگیجه است که با حملات ناگهانی و کوتاه سرگیجه چرخشی مشخص می‌شود. این حملات معمولاً با تغییر وضعیت سر، مانند دراز کشیدن، غلت زدن در رختخواب، یا نگاه کردن به بالا یا پایین، تحریک می‌شوند. علت BPPV، جابه‌جایی کریستال‌های کوچک کربنات کلسیم (اوتوکونیا) از کیسه‌های اتولیت در گوش داخلی به داخل یکی از کانال‌های نیم‌دایره‌ای است. حرکت این کریستال‌ها در مایع کانال‌ها باعث ارسال سیگنال‌های اشتباه به مغز درباره وضعیت سر می‌شود. علائم معمولاً کمتر از یک دقیقه طول می‌کشند اما می‌توانند بسیار آزاردهنده باشند. تشخیص معمولاً با مانور دیکس-هالپایک (Dix-Hallpike) انجام می‌شود و درمان اصلی شامل مانورهای جابه‌جایی کانالی مانند مانور اپلی (Epley) است که به بازگرداندن کریستال‌ها به جای اصلی‌شان کمک می‌کند.

لابیرنتیت و نوریت دهلیز

لابیرنتیت و نوریت دهلیزی دو اختلال التهابی گوش داخلی هستند که بر سیستم دهلیزی (تعادلی) تأثیر می‌گذارند. نوریت دهلیزی به التهاب عصب دهلیزی اشاره دارد که مسئول انتقال اطلاعات تعادل از گوش داخلی به مغز است. لابیرنتیت علاوه بر التهاب عصب دهلیزی، شامل التهاب لابیرنت (ساختارهای حلزونی و دهلیزی) در گوش داخلی نیز می‌شود و معمولاً علاوه بر مشکلات تعادلی، باعث کاهش شنوایی و وزوز گوش نیز می‌گردد. هر دو عارضه اغلب به دنبال عفونت‌های ویروسی (مانند آنفولانزا یا سرماخوردگی) یا در موارد نادر، عفونت‌های باکتریایی رخ می‌دهند. علائم اصلی شامل شروع ناگهانی سرگیجه شدید، تهوع، استفراغ و مشکل در حفظ تعادل است. در لابیرنتیت، علائم شنوایی نیز وجود دارد. درمان حمایتی شامل استراحت، داروهایی برای کاهش سرگیجه و تهوع، و توانبخشی دهلیزی برای کمک به بازیابی عملکرد تعادل است.

بیماری منییر یا هیدروپس‌های اندولنفاتیک اولیه

بیماری منییر یک اختلال مزمن گوش داخلی است که بر تعادل و شنوایی تأثیر می‌گذارد. علت دقیق آن کاملاً مشخص نیست، اما تصور می‌شود ناشی از تجمع بیش از حد مایع اندولنف در گوش داخلی (هیدروپس اندولنفاتیک) باشد که باعث افزایش فشار می‌شود. این بیماری با مجموعه‌ای از علائم مشخص شناخته می‌شود که به صورت حملات ناگهانی و غیرقابل پیش‌بینی رخ می‌دهند. این علائم شامل اپیزودهای سرگیجه شدید و چرخشی (که می‌تواند ساعت‌ها طول بکشد)، کاهش شنوایی نوسان‌دار (معمولاً در فرکانس‌های پایین)، وزوز گوش (معمولاً به صورت صدای زنگ یا غرش) و احساس پری یا فشار در گوش آسیب‌دیده است. در طول زمان، کاهش شنوایی ممکن است دائمی شود. درمان شامل مدیریت علائم در طول حملات (مانند داروهای ضد تهوع و سرگیجه) و راهکارهایی برای کاهش دفعات و شدت حملات (مانند رژیم غذایی کم نمک، داروهای دیورتیک، یا تزریقات داخل گوش) است.

اتوسکلروز

اتوسکلروز یک بیماری استخوانی است که در آن رشد غیرطبیعی استخوان در گوش میانی اتفاق می‌افتد. این رشد استخوانی اغلب در اطراف استخوانچه رکابی (استاپس) رخ می‌دهد و باعث می‌شود این استخوانچه نتواند به درستی در دریچه بیضی ویبره کند. رکابی وظیفه انتقال ارتعاشات صوتی از پرده گوش و سایر استخوانچه‌ها به گوش داخلی را دارد. وقتی رکابی فیکس می‌شود و حرکت نمی‌کند، انتقال صدا مختل شده و منجر به نوعی کاهش شنوایی به نام کاهش شنوایی انتقالی می‌شود. اتوسکلروز معمولاً به تدریج بدتر می‌شود و می‌تواند هر دو گوش را تحت تاثیر قرار دهد. علائم اصلی شامل کاهش شنوایی پیشرونده، وزوز گوش و گاهی سرگیجه است. این بیماری اغلب در بزرگسالان جوان و میانسال شروع می‌شود و ممکن است زمینه ژنتیکی داشته باشد. درمان اصلی جراحی به نام استاپدکتومی است که در آن بخش یا تمام استخوانچه رکابی با پروتز جایگزین می‌شود.

تغییرات فشار گوش میانی

گوش میانی یک فضای پر از هوا است که توسط پرده گوش از کانال گوش خارجی و توسط دو دریچه (بیضی و گرد) از گوش داخلی جدا می‌شود. فشار هوا در گوش میانی باید با فشار هوای محیط برابر باشد تا پرده گوش بتواند به درستی ارتعاش کند. این تعادل فشار توسط شیپور استاش، مجرایی که گوش میانی را به پشت حلق متصل می‌کند، حفظ می‌شود. تغییرات سریع در فشار هوای محیط، مانند آنچه هنگام پرواز با هواپیما، غواصی یا حتی بالا رفتن سریع از ارتفاع رخ می‌دهد، می‌تواند باعث اختلاف فشار بین گوش میانی و محیط شود. اگر شیپور استاش نتواند به سرعت فشار را تنظیم کند (به دلیل گرفتگی یا عملکرد نامناسب)، علائمی مانند احساس پری یا گرفتگی در گوش، درد، کاهش شنوایی موقت، و گاهی وزوز گوش یا سرگیجه ایجاد می‌شود. این وضعیت به نام باروتروما شناخته می‌شود. خمیازه کشیدن، قورت دادن آب دهان یا استفاده از اسپری‌های بینی می‌تواند به باز شدن شیپور استاش و تنظیم فشار کمک کند.

اوتیت میانی و مننژیت

اوتیت میانی به عفونت گوش میانی اشاره دارد که بسیار شایع است، به‌ویژه در کودکان. این عفونت اغلب به دنبال سرماخوردگی، آنفولانزا یا آلرژی رخ می‌دهد که باعث تورم و انسداد شیپور استاش می‌شود. انسداد شیپور استاش باعث تجمع مایع در گوش میانی شده و محیطی مناسب برای رشد باکتری‌ها یا ویروس‌ها فراهم می‌کند. علائم اصلی اوتیت میانی شامل درد گوش، احساس پری در گوش، کاهش شنوایی، تب، و گاهی ترشح از گوش (در صورت پارگی پرده گوش) است. در موارد نادر و شدید، عفونت گوش میانی می‌تواند به ساختارهای اطراف گسترش یابد. یکی از عوارض بسیار نادر اما جدی اوتیت میانی، گسترش عفونت به پرده‌های پوشاننده مغز و نخاع (مننژ) است که منجر به مننژیت می‌شود. مننژیت یک وضعیت اورژانسی پزشکی است که نیاز به درمان فوری دارد و علائم آن شامل سردرد شدید، تب بالا، سفتی گردن، حساسیت به نور و تغییرات وضعیت هوشیاری است. تشخیص و درمان به موقع اوتیت میانی برای پیشگیری از این عارضه جدی ضروری است.

درمان تکان خوردن مایع گوش و سرگیجه ناشی از آن

اصطلاح “تکان خوردن مایع گوش” معمولاً به اختلالات سیستم دهلیزی در گوش داخلی اشاره دارد که مسئول حفظ تعادل است. این اختلالات می‌توانند ناشی از جابجایی کریستال‌ها (مانند BPPV)، التهاب (مانند لابیرنتیت یا نوریت دهلیزی)، تغییرات فشار مایع (مانند بیماری منییر) یا سایر مشکلات باشند که منجر به ارسال سیگنال‌های غیرعادی تعادلی به مغز و در نتیجه سرگیجه، عدم تعادل و تهوع می‌شوند. درمان این سرگیجه‌ها بستگی به علت زمینه‌ای دارد. برای BPPV، مانورهای فیزیکی خاص (مانند مانور اپلی) برای جابجایی کریستال‌ها بسیار مؤثر هستند. برای لابیرنتیت و نوریت دهلیزی، داروهایی برای کنترل علائم حاد (مانند داروهای ضد سرگیجه و تهوع) و سپس توانبخشی دهلیزی برای کمک به مغز در سازگاری با سیگنال‌های غیرعادی استفاده می‌شود. در بیماری منییر، درمان شامل مدیریت رژیم غذایی (کم نمک)، داروها و گاهی روش‌های تهاجمی‌تر است. در همه موارد، تشخیص دقیق علت توسط متخصص برای تعیین بهترین روش درمانی ضروری است.

سینوزیت حاد

سینوزیت حاد به التهاب و تورم ناگهانی و کوتاه‌مدت بافت پوشاننده سینوس‌ها (حفره‌های پر از هوا در استخوان‌های صورت اطراف بینی) گفته می‌شود. این وضعیت معمولاً به دنبال یک عفونت ویروسی دستگاه تنفسی فوقانی مانند سرماخوردگی ایجاد می‌شود، اما گاهی اوقات می‌تواند ناشی از عفونت باکتریایی نیز باشد. مخاط متورم باعث انسداد دهانه‌های سینوس‌ها می‌شود و مانع تخلیه طبیعی مخاط می‌گردد، در نتیجه مایع در سینوس‌ها تجمع یافته و محیطی برای رشد میکروب‌ها فراهم می‌شود. علائم سینوزیت حاد شامل درد یا فشار در صورت (به‌ویژه در اطراف چشم‌ها، گونه‌ها، پیشانی یا بینی)، گرفتگی یا احتقان بینی، ترشحات غلیظ بینی (ممکن است زرد یا سبز باشد)، کاهش حس بویایی و چشایی، سرفه (اغلب در شب)، و گاهی تب، خستگی و بوی بد دهان است. علائم معمولاً کمتر از 4 هفته طول می‌کشند و اغلب با درمان‌های حمایتی یا آنتی‌بیوتیک (در صورت عفونت باکتریایی) بهبود می‌یابند.

سینوزیت مزمن

سینوزیت مزمن به التهاب طولانی‌مدت سینوس‌ها اشاره دارد که علائم آن حداقل 12 هفته یا بیشتر ادامه می‌یابد، علی‌رغم درمان. این وضعیت پیچیده‌تر از سینوزیت حاد است و می‌تواند ناشی از عوامل مختلفی باشد، از جمله التهاب مزمن (مانند آلرژی‌های کنترل نشده)، پولیپ بینی (رشدهای غیرسرطانی در مجاری بینی یا سینوس‌ها)، انحراف تیغه بینی، عفونت‌های قارچی یا باکتریایی مقاوم، یا اختلالات سیستم ایمنی. در سینوزیت مزمن، التهاب باعث تورم دائمی بافت سینوس شده و مسیرهای تخلیه را مسدود می‌کند. این انسداد منجر به تجمع مزمن مخاط، فشار و درد مداوم در صورت و مشکلات تنفسی می‌شود. مدیریت سینوزیت مزمن اغلب نیازمند رویکردی چندوجهی است که شامل کنترل آلرژی‌ها، استفاده از اسپری‌های استروئیدی بینی، شستشوی بینی با محلول نمکی، و در برخی موارد، جراحی برای اصلاح مشکلات ساختاری یا برداشتن پولیپ‌ها است. درمان با آنتی‌بیوتیک ممکن است در دوره‌های تشدید علائم یا عفونت‌های باکتریایی ثانویه استفاده شود.

علت سینوزیت حاد

شایع‌ترین علت سینوزیت حاد، عفونت‌های ویروسی دستگاه تنفسی فوقانی است. ویروس‌هایی که باعث سرماخوردگی یا آنفولانزا می‌شوند، می‌توانند باعث التهاب و تورم در مجاری بینی و سینوس‌ها شوند. این التهاب باعث می‌شود که بافت پوشاننده سینوس‌ها متورم شده و تولید مخاط افزایش یابد. تورم می‌تواند دهانه‌های باریک سینوس‌ها را مسدود کند و مانع تخلیه طبیعی مخاط شود. تجمع مخاط در سینوس‌ها یک محیط ایده‌آل برای رشد باکتری‌ها فراهم می‌کند. بنابراین، گاهی اوقات، سینوزیت حاد ویروسی می‌تواند با یک عفونت باکتریایی ثانویه پیچیده شود. سایر علل کمتر شایع سینوزیت حاد شامل آلرژی‌های فصلی (که باعث تورم و انسداد می‌شوند)، عفونت‌های قارچی (به‌ویژه در افراد با سیستم ایمنی ضعیف)، و قرار گرفتن در معرض مواد تحریک‌کننده مانند دود سیگار است.

علت سینوزیت مزمن

سینوزیت مزمن معمولاً نتیجه ترکیبی از عوامل است که منجر به التهاب پایدار و انسداد مسیرهای تخلیه سینوس‌ها می‌شوند. التهاب مزمن می‌تواند ناشی از آلرژی‌های طولانی‌مدت و کنترل نشده باشد که باعث تورم مداوم در مجاری بینی و سینوس‌ها می‌شوند. پولیپ بینی، که رشدهای نرم و غیرسرطانی در داخل بینی یا سینوس‌ها هستند، می‌توانند مسیرهای تخلیه را مسدود کرده و به سینوزیت مزمن منجر شوند. مشکلات ساختاری بینی مانند انحراف شدید تیغه بینی یا شاخک‌های بینی بزرگ (کانکاها) نیز می‌توانند در تخلیه سینوس‌ها اختلال ایجاد کنند. عفونت‌های قارچی، به‌ویژه در افراد دیابتی یا دارای نقص ایمنی، می‌توانند باعث سینوزیت مزمن شوند. همچنین، برخی بیماری‌های زمینه‌ای مانند فیبروز کیستیک، اختلالات سیستم ایمنی یا آسم نیز با افزایش خطر ابتلا به سینوزیت مزمن مرتبط هستند. در بسیاری از موارد، سینوزیت مزمن یک چرخه معیوب از التهاب، انسداد و عفونت است که به درمان‌های استاندارد حاد پاسخ نمی‌دهد.

علائم سینوزیت مزمن

علائم سینوزیت مزمن معمولاً کمتر شدید اما طولانی‌تر از سینوزیت حاد هستند و حداقل برای 12 هفته یا بیشتر ادامه می‌یابند. این علائم ممکن است نوسان داشته باشند، اما به طور کامل برطرف نمی‌شوند. علائم کلیدی شامل احساس فشار، درد یا پری در صورت (به‌ویژه در نواحی اطراف چشم، گونه‌ها، پیشانی و بینی)، گرفتگی یا احتقان بینی که تنفس از طریق بینی را دشوار می‌کند، ترشحات غلیظ بینی (ممکن است شفاف، سفید، زرد یا سبز باشد) یا تخلیه مخاط به پشت حلق (پست‌نازال دریپ)، و کاهش یا از دست دادن حس بویایی و چشایی است. سایر علائم ممکن شامل درد گوش یا احساس پری در گوش، سردرد، درد در فک بالا یا دندان‌ها، بوی بد دهان و خستگی است. این علائم می‌توانند کیفیت زندگی فرد را به شدت تحت تأثیر قرار دهند و نیاز به ارزیابی و درمان توسط متخصص دارند.

پیشگیری از گرفتگی بینی

پیشگیری از گرفتگی بینی شامل اجتناب از عوامل محرک و مدیریت شرایط زمینه‌ای است. اگر آلرژی دارید، سعی کنید از مواد آلرژی‌زا مانند گرده گیاهان، گرد و غبار، کپک یا موی حیوانات خانگی دوری کنید. استفاده از داروهای ضد حساسیت طبق تجویز پزشک می‌تواند به کنترل علائم آلرژی کمک کند. مرطوب نگه داشتن مجاری بینی می‌تواند به جلوگیری از خشکی و التهاب کمک کند؛ استفاده از دستگاه بخور در خانه، به‌ویژه در فصول خشک، مفید است. شستشوی منظم بینی با محلول نمکی نیز می‌تواند به پاک کردن مجاری بینی از مواد آلرژی‌زا، آلودگی‌ها و مخاط اضافی کمک کرده و التهاب را کاهش دهد. از قرار گرفتن در معرض دود سیگار و سایر آلاینده‌های هوا خودداری کنید، زیرا این مواد می‌توانند مجاری بینی را تحریک کرده و باعث تورم شوند. نوشیدن مایعات کافی نیز به رقیق شدن مخاط و تسهیل تخلیه آن کمک می‌کند.

درمان خانگی گرفتگی بینی

برای تسکین گرفتگی بینی در خانه می‌توان از چندین روش استفاده کرد. استنشاق بخار یکی از مؤثرترین روش‌ها است؛ می‌توانید زیر دوش آب گرم بایستید، صورت خود را روی یک کاسه آب گرم خم کنید (با حوله روی سر) یا از دستگاه بخور استفاده کنید. بخار به رقیق شدن مخاط و باز شدن مجاری بینی کمک می‌کند. شستشوی بینی با محلول نمکی (سالین) با استفاده از اسپری‌های نمکی آماده یا روش‌هایی مانند نتی پات، مخاط غلیظ و آلرژی‌زاها را از مجاری بینی پاک کرده و التهاب را کاهش می‌دهد. نوشیدن مایعات گرم مانند چای یا سوپ نیز می‌تواند به رقیق شدن مخاط کمک کند. استفاده از کمپرس گرم روی صورت، به‌خصوص روی نواحی سینوس‌ها، می‌تواند به تسکین فشار و درد کمک کند. بالا نگه داشتن سر هنگام خواب با استفاده از بالش اضافی نیز می‌تواند به بهبود تنفس کمک کند. از مصرف خودسرانه قطره‌ها و اسپری‌های ضد احتقان بینی برای مدت طولانی خودداری کنید، زیرا می‌توانند باعث وابستگی و بدتر شدن گرفتگی (ریتینیت مدیکامنتوزا) شوند.

شنوایی شناسی

شنوایی‌شناسی یک رشته تخصصی پزشکی است که به مطالعه سیستم شنوایی و تعادلی بدن انسان می‌پردازد. شنوایی‌شناس (آدیولوژیست) متخصصی است که در زمینه پیشگیری، تشخیص و درمان مشکلات شنوایی و تعادل آموزش دیده است. این متخصصان با استفاده از ابزارها و تست‌های تخصصی مانند ادیومتری (تست شنوایی)، تمپانومتری (اندازه‌گیری عملکرد گوش میانی)، و ارزیابی‌های سیستم دهلیزی، میزان و نوع کاهش شنوایی یا اختلالات تعادلی را تشخیص می‌دهند. شنوایی‌شناسان همچنین در زمینه توانبخشی شنوایی فعالیت می‌کنند که شامل تجویز و تنظیم سمعک، کاشت حلزون شنوایی (در همکاری با جراحان)، و ارائه مشاوره و آموزش به افراد کم‌شنوا و خانواده‌هایشان است. آن‌ها همچنین در زمینه حفاظت از شنوایی، مانند توصیه و ساخت محافظ‌های گوش برای افرادی که در معرض صدای بلند قرار دارند، نقش دارند. معاینه توسط شنوایی‌شناس بخش مهمی از ارزیابی سلامت گوش و شنوایی است، به‌ویژه در کودکان، سالمندان، و افرادی که علائم مشکلات شنوایی یا تعادل دارند.

سوالات متداول

هرچندوقتیکباربایدمعاینهشوید؟

بیشتر بزرگسالان بدون علامت نیازی به چکاپ روتین گوش ندارند. کودکان، افراد بالای ۶۰ سال، و کسانی که در معرض صدای بلند هستند، ممکن است برای بررسی سلامت شنوایی و گوش نیاز به معاینات منظم‌تر داشته باشند.

سینوزیت چیست؟

سینوزیت التهاب مخاط پوشاننده حفره‌های سینوسی در استخوان‌های صورت است که معمولاً به دلیل عفونت یا آلرژی ایجاد می‌شود و منجر به علائمی مانند گرفتگی، درد صورت و ترشح می‌شود.

علت برهم خوردن مایع گوش داخلی چیست؟

اختلال در مایع گوش داخلی می‌تواند ناشی از بیماری‌هایی مانند منییر، عفونت‌ها (لابیرنتیت)، جابجایی کریستال‌ها (BPPV)، ضربه به سر، یا تغییرات مرتبط با افزایش سن باشد که بر سیستم تعادل تأثیر می‌گذارند.

چه مشکلاتی با معاینه قابل تشخیص است؟

معاینه گوش توسط پزشک می‌تواند مشکلاتی مانند تجمع جرم گوش، عفونت‌های گوش (خارجی و میانی)، سوراخ شدن پرده گوش، التهاب، و برخی نشانه‌های اولیه مشکلات شنوایی یا تعادلی را تشخیص دهد.